۰.۲۷۲۱۱۷

 

۲.۱۸۲۳۵۰۵۵۷

 

۰.۰۷۴۳۰۸

 

۳.۶۶۲۰۳۱

 

۰.۰۰۰۳

 

c(3)+c(23)+c(30)+c(37)=0

 

 

 

پایین

 

بالا

 

۰.۲۳۰۰۴۲

 

۲.۶۵۱۴۷۶۵۷۹

 

۰.۰۶۷۳۵۷

 

۳.۴۱۵۲۵۴

 

۰.۰۰۰۷

 

c(3)+c(23)+c(29)+c(39)=0

 

 

 

پایین

 

متوسط

 

۰.۲۵۷۷۶۶

 

۲.۳۲۵۲۸۹۳۵۱

 

۰.۰۷۴۰۷۳

 

۳.۴۷۹۸۷۳

 

۰.۰۰۰۵

 

c(3)+c(23)+c(29)+c(38)=0

 

 

 

پایین

 

پایین

 

۰.۲۶۶۵۹۲

 

۲.۲۳۵۵۷۵۶۰۴

 

۰.۰۷۴۹۸۶

 

۳.۵۵۵۲۳۷

 

۰.۰۰۰۴

 

c(3)+c(23)+c(29)+c(37)=0

 

 

 

صفر

 

صفر

 

۰.۵۹۵۵۱۶

 

۰.۷۶۵۷۸۷۴۰۱

 

۰.۰۹۷۰۸۹

 

۶.۱۳۳۶۸۲

 

۰.۰۰۰۰

 

c(3)+c(23)+c(28)+c(36)=0

 

 

 

جدول ۴-۴۱ سرعت تعدیل اهرم هدف برای شرکت‌های پایین‌تر از اهرم هدف با در نظر گرفتن کسری مالی شرکت و در سطوح متفاوت نااطمینانی

فصل پنجم
بحث و نتیجه‌گیری
مقدمه
در این فصل اقدام به تحلیل و تفسیر یافته‌های تحقیق مربوط به فصل چهار می‌کنیم. در پایان فصل بعد تفسیر داده‌های مربوط به مدل‌های تحقیق از محدودیت‌های در پی پژوهش سخن گفته‌شده است. در انتها اقدام به پیشنهاد‌ها برای استفاده کنندگان تحقیق و محققان ای که در این زمینه تمایل به پژوهش دارند ارائه شده است.
۵-۱- خلاصه تحقیق
در این تحقیق، فرضیات بر مبنای اثرات نااطمینانی از دو حوزه، داخل شرکت که با عنوان نااطمینانی خاص شرکت معرفی شده و حوزه‌ی خارجی شرکت که با عنوان نااطمینانی اقتصاد کلان بیان شده است را بر روی نسبت اهرمی شرکت و انحرافات بین اهرم واقعی و اهرم هدف شرکت بررسی می‌کند. نتایج مدل اول از معناداری اثر نااطمینانی اقتصاد کلان و خاص شرکت بر روی اهرم شرکت خبر می‌دهد. با توجه به گمانه‌ها که نااطمینانی می‌تواند از کانال سودآوری نیز بر نسبت اهرم اثرگذار باشد این متغیر را درون مدل قرار داده‌ایم. یافته‌ها از اثرگذاری اقتصاد نااطمینانی کلان از کانال سودآوری بر نسبت اهرم شرکت خبر داد. در بخش دوم پژوهش به بررسی اثرات نااطمینانی بر سرعت تعدیل اهرم هدف در دو قسمت مجزا می‌پردازیم. ابتدا اهرم واقعی به دو گروه بالاتر و پایین‌تر از اهرم هدف تفکیک شد و در بخش اول که در سه مرحله گزارش‌شده است (اول: بدون اثرات نااطمینانی، دوم: باوجود متغیرهای نااطمینانی، سوم: متغیرهای نااطمینانی در سطوح مختلف) مورد بررسی قرار گرفته و در مرحله‌ی سوم سرعت نااطمینانی را در شرایط متفاوت تخمین و گزارش کردیم.

۴-۱-۱-۲دوره دوم : ۱۹۷۷-۱۹۶۷
این دوره بعد از جنگ شش روزه آغاز شد . در طول این دوره شهرک سازی به طور عملی در نوار غزه و کرانه باختری رود اردن شروع شد . در طول این دوران بیشتر ملاحظات امنیتی مد نظر سازندگان بود تا ملاحظات ایدئولوژیک و مذهبی . هدف از شهرک سازی امنیتی در این دوره ایجاد یک کمربند از شهرک های یهودی نشین در امتداد مرزهای مشترک اسرائیل با کشورهای عربی بود . تا از این طریق بتوان از آن بصورت یک ابزار دفاعی در مقابل حملات احتمالی اعراب استفاده کرد . رهبران حزب کار در زمره اولین گروه از مقامات اسرائیلی بودند که در خلال سال های ۱۹۷۷-۱۹۶۷ در مناطق اشغال شده عربی برای اسکان یهودیان فعالیت کردند .

در این راستا ، در خلال حاکمیت حزب کار ، در اسرائیل طی سال های ۱۹۷۷-۱۹۶۷ ، شهرک های مختلفی به طور غیر رسمی و با حمایت دولت ، سازمان ها و نهادی وابسته به حزب کار احداث شد .
حتی پس از شکست حزب کار در انتخابات سال ۱۹۷۷ ، سازمان های وابسته به این حزب ، ۱۵ شهرک از نوع ناحال را برای سربازان و جوانان اسرائیلی آموزش دیده بنا کردند . این شهرک ها بعدها با حمایت دولت از اسکان یهودیان مهاجر در نوار غزه ، به شهرک های کشاورزی ( موشاف ) و شهرک های تعاونی ( کیبوتس ) تغییر هدف داد . ^[۱۸۹]
شهرک سازی در این زمان بر اساس طرح آلون صورت می گرفت . او در طرح خودش ضمن تأکید « مصالحه ارضی » با فلسطینیان در نوار غزه و کرانه باختری ، یک نوع خودمختاری نیز برای آنان پیش بینی می کرد . ^[۱۹۰] همچنین او در طرح خودش خواهان انضمام چهل درصد از کرانه باختری که شامل بیت المقدس نیز می شد و ایجاد یک کمربند امنیتی به عرض ۲۰ کیلومتر را پیشنهاد می کرد . هدف از این طرح انضمام عملی سرزمین های مذکور بوسیله شهرک سازی بود . همچنین به نظر او اسکان یهودیان در مناطقی که دارای اهمیت استراتژیک و دفاعی بودند به عنوان یکی از مهمترین کارکردها در تعیین مرزهای اسرائیلی بود .^[۱۹۱]
ایگال آلن نیز به نوبه خود از اجرای طرح های مربوط به اسکان یهودیان که به حضور صهیونیست ها به عنوان یک واقعیت غیر قابل انکار در سرزمین های اشغالی مشروعیت می بخشید ، حمایت می کرد . از دیدگاه آلن هر شهرک یهودی نشین به مثابه یک قلعه و هر کارگر سازنده آن ، به عنوان یک سرباز تلقی می شد . ^[۱۹۲]
در طی این دوره حدود ۶۰ شهرک یهودی نشین در ساحل غربی رود اردن ، اطراف بیت المقدس و نوار غزه برپا گردید .
۴-۱-۱-۳ دوره سوم ۱۹۹۲-۱۹۷۷
در این دوره که با قدرت گیری حزب لیکود همراه بود . سیاست های اسکان یهودیان از طریق اشغال سرزمینی و ایجاد زیر ساخت های فیزیکی به شدت دنبال شد . در این دوره که با افراط گرایی های حزب لیکود همراه بود ، انگیزه های ایدئولوژیک و مذهبی بیش از انگیزه های امنیتی در توسعه شهرک سازی موثر بود و علت این موضوع را می توان گسترش و اوج گیری بنیادگرایی یهودی و قدرت گرفتن جنبش « گوش آمونیم » دانست .^[۱۹۳]
با وجود مخالفت های جهانی مخصوصاً رئیس جمهور وقت آمریکا « کارتر » شارون از یک طرح بزرگ شهرک سازی را در سال ۱۹۷۷ پرده برداشت که بر طبق آن حدود ۲ میلیون نفر مهاجر یهودی در شهرهای احداثی ساکن خواهند شد . این طرح که « دروبلس » نام داشت یک تلاش همه جانبه در جهت درهم شکستن وحدت سرزمین فلسطین و از بین بردن هر گونه امکان برای تحقق حق تعیین سرنوشت فلسطینیان بود . دروبلس در طرح خود خواهان پراکندگی گسترده یهودیان از نوار ساحلی بطرف مناطق شرقی شده بود . باید گفت که این طرح درصدد ضربه زدن به اساس حاکمیت بالقوه فلسطینیان به وسیله تخریب کلیت سرزمینی آنان بود . بر طبق این طرح شهرک های یهودی نشین نباید تنها در اطراف مناطق فلسطینی نشین ساخته شود بلکه باید در میان آنها نیز نفوذ کند . این طرح به صورت کاملاً موفق عملی نشد اما توانست موانعی را در جهت انسجام کلی موجودیت فلسطینی به وجود آورد .
در این دوره خصوصاً باید به فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی اشاره کرد زیرا قبل از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی عملاً مهاجران زیادی نمی توانستند از شوروی خارج و به اسرائیل مهاجرت کنند و شاهد این مدعا نیز کنفرانس ها و سمینارهای متعدد بین المللی است که توسط یهودیان به منظور اعمال فشار بر روی دولتمردان شوروی برگزار می شد . با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سیلی از مهاجران یهودی سرزمین های اشغالی را فرا گرفت به طوری که نرخ رشد شهرک سازی به شدت بالا رفت .
بر اساس ارزیابی های انجام شده در سال ۱۹۹۱ ، تعداد کل واحدهای مسکونی مستقر در ساحل غربی رود اردن و نوار غزه ۱۳ هزار و ۶۵۰ واحد برآورد شده که تعداد ۹۹۸۰ دستگاه از آنها دائمی و ۳۶۷۰ واحد دیگر متحرک بوده است .
۴-۱-۱-۵ دوره چهارم ۱۹۹۶-۱۹۹۲
با آغاز سال ۱۹۹۲ حزب لیکود قدرت را در اسرائیل در اختیار گرفت . از جمله اولین اقدامات دولت جدید ، تشکیل کمیته ویژه ای در وزارت مسکن ، برای ساخت واحدهای مسکونی و شهرک ها بود . دانستان ، رئیس این کمیته با تقسیم بندی اراضی اشغال شده سال ۱۹۶۷ ، برای هر بخش مسئولی را گمارد و از آنان خواست ۱۴۰ هزار واحد مسکونی جدید را در اطراف شهرک های یهودی نشین قدیمی و جدید احداث کنند.^[۱۹۴]
با پیروزی اسحاق رابین و به روی کار آمدن حزب کارگر در ژوئن ۱۹۹۲ امید بسیار زیادی در جهت توقف شهرک سازی ها به وجود آمد . اسحاق رابین در پاسخ به فشارهای بین المللی برای توقف شهرک سازی ها و پیشبرد روند صلح با اعراب ، عملیات شهرک سازی را تا یک سال متوقف کرد . اما این کار فقط برای رفع فشارهای بین المللی بود . زیرا در این دوران شهرک های جدید به وجود نیامد اما شهرک سازی متوقف نشد . در این زمان دولت اسرائیل به توسعه شهرک های قدیمی می پرداخت به عقیده وی اسکان یهودیان به هر طریق اقدامی ارزشمند است که باید مورد حمایت و پشتیبانی قرار گیرد .
اسحاق رابین برای کاهش فشارهایی که هم از طریق جامعه جهانی و هم از طریق جامعه اسرائیل متوجه او بود شهرک ها را به دو دسته تقسیم کرد :

 

1. 1. شهرک های امنیتی : به اعتقاد رابین وجود این شهرک ها برای اسرائیل حیاتی بوده و نمی بایست موضوع آنها در دستور کار مذاکرات اعراب و اسرائیل قرار گیرد .

 

1. 1. شهرک های سیاسی : شهرک هایی که در دوران حکومت حزب لیکود در قلب مناطق مسکونی فلسطینی ایجاد شده است رابین این دسته از شهرک سازی را به منظور نشان دادن حسن نیت به اعراب و هموار ساختن مذاکرات متوقف کرد .

 

اسحاق رابین سه ماه پس از به قدرت رسیدن ، طی یک مصاحبه مطبوعاتی در پاسخ به این سوال که منظور از شهرک های امنیتی و سیاسی چیست ، گفت : « من میان شهرک هایی که در مناطق دارای اهمیت استراتژیک احداث شده اند مانند شهرک های مستقر در منطقه دره اردن و بلندیهای جولان که در خط تماس قرار دارند با سایر شهرک های مناطق اشغالی ، تمایز قائل هستم . به نظر من نوع دوم این شهرک ها را که با اهداف سیاسی احداث شده اند ، می توان در مذاکرات نهایی با اعراب مورد مذاکره قرار داد » .^[۱۹۵]
اما در عمل و با توجه به آمار نیز این موضوع به روشی دریافت می شود که در این دوره سیاست شهرک سازی و اسکان یهودیان متوقف نشد بلکه دچار تغییراتی شد . بر اساس آمار در این دوره به طور سالانه ۱۲۰۰ واحد در شهرک ها ساخته شد .
این دوره را می توان مقارن با انعقاد پیمان اسلو دانست . این پیمان نیز نتوانست سیاست های گسترش شهرک سازی را متوقف کند . اعلامیه اسلو هیچگونه محدودیتی برای عملیات شهرک سازی قید نکرده بود و گفتگو در مورد آن را به مذاکرات نهایی محول می کرد که این نیز می توانست برای سال ها ، حتی فراتر از دوره انتقالی پنج ساله ، تداوم یابد . قراردادها در توافق نامه های بعدی نیز هیچ گونه محدودیت خاصی در نظر گرفته نشد و فقط تعهداتی را در راستای حفظ امنیت ساکنان شهرک ها بر دوش دولت خود گردان گذاشتند .
اسرائیل نیز در موقعیت های مختلف اعلام کرد که شهرک های یهودی نشین را تا تعیین تکلیف نهایی در مورد فلسطین حفظ خواهد کرد .
در دوران بعد از اسلو شهرک های امنیتی که کرانه باختری و بیت المقدس در امتداد خط سبز قرار داشتند همچنان به توسعه ادامه می دادند و شهرک سازی های سیاسی نیز هر چند که متوقف اعلام شده بودند به کندی در حال پیشرفت بودند . در این دوره طرح های مهم شهرک سازی که مهمترین آنها « طرح سه ساله شهرک سازی ۹۸-۱۹۹۵ » بود به تصویب رسید .
این طرح شهرک سازی مانند شهرک های سیاسی بود و در قلب مناطق مسکونی فلسطینی احداث می شد و سرزمین های باقیمانده فلسطینیان را پاره پاره می کرد . این طرح حتی باعث جدل در کابینه اسحاق رابین شد در یکی از جلسات کابینه خانم « شولا میت ^[۱۹۶]آلونی » وزیر علوم کابینه رابین با لحنی انتقادی اظهار کرد که فلسطینیان و اعراب نیز برای زندگی نیاز به زمین دارند که در پاسخ رابین گفت « من درباره اسرائیلی ها فکر می کنم و نه درباره فلسطینی ها^[۱۹۷]»
در این دوره برخلاف قول های متعددی که رابین برای ترک شهرک سازی و متوقف نمودن آن به جامعه جهانی داد عملاً این روند دارای سیر صعودی بود و بیش از هر دوره ای از زمان ۱۹۶۷ این شهرک سازی ها گسترش یافت به نحوی که جمعیت ۱۱۲ هزار نفری یهودیان کرانه باختری نوار غزه در سال ۱۹۹۲ به ۱۴۵ هزار نفر در سال ۱۹۹۵ رسید .
بعد از مرگ رابین در سال ۱۹۹۵ و به روی کار آمدن شیمون پرز روند شهرک سازی ها ادامه پیدا کرد . شیمون پرز برخلاف اسحاق رابین مخالف جدایی سرزمین فلسطینیان و اسرائیل بود . او از مصالحه کارکردی حمایت می کرد به این معنی که کرانه باختری باید تحت کنترل مشترک دولت خودمختار و اسرائیل قرار گیرد . در اندیشه مصالحه کارکردی پرز رشد و توسعه شهرک ها می بایست تداوم می یافت و ارتش اسرائیل نیز بدون آنکه ارتش اشغالگر محسوب می شد حضور تعیین کننده خود را به بهانه حمایت از شهرک نشین ها در این مناطق حفظ می کرد .
۴-۱-۱-۶ دوره پنجم از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۰
این دوره را می توان دارای فراز و نشیب بسیاری در سیاست های شهرک سازی دانست . زیرا در ابتدای این دوره یعنی در سه سال اولیه آن بنیامین نتانیاهو به نخست وزیری اسرائیل رسید . با توجه به تمایلات مذهبی بسیار بالای وی و توجه به ارض موعود و نیز ائتلافی که با شرکت احزاب مذهبی انجام داد ، شهرک سازی توسعه فراوانی یافت . او شدیداً از توسعه و گسترش این شهرک ها در سراسر مناطق اشغالی حمایت می کرد .
مهمترین اقدامی که او در زمینه شهرک سازی انجام داد ساخت شهرک ابوغنیم در اطراف بیت المقدس بود . طرح های شهرک سازی حکومت نتانیاهو عموماً‌ بر روی خط سبز متمرکز بودند تا با گسترش آنها به سمت شرق و غرب ، عقب نشینی به مرزهای تعیین شده در قطعنامه ^[۱۹۸]۲۴۲ را غیر ممکن سازند . به طور گذرا نتیجه شهرک سازی در دوره را می توان ایجاد ۴۲ شهرک جدید در کرانه باختری و نوار غزه دانست که ساخت ۲۹ شهرک جدید آن پس از توافقنامه وای ریور بوده است . ^[۱۹۹]
این دوره ۳ ساله نخست وزیری نتانیاهو با شکست وی در انتخابات و پیروزی باراک به پایان رسید وی خود را به دنباله روی سیاست های اسحاق رابین در صلح با فلسطینیان می دانست . باراک بعد از به پیروزی رسیدن در انتخابات در راه رسیدن به مصالحه ای که وی آن را صلح شجاعانه و تاریخی معرفی کرد ، اعلام نمود که ساخت شهرک های جدید را تا زمان امضای موافقت نامه نهایی متوقف می کند و از تبعیض هایی که به نفع شهرک نشین ها در دوره های قبلی صورت گرفته جلوگیری خواهد کرد . در عین حال او همچنین اعلام داشت که اسرائیل موجودیت شهرک ها را در کرانه باختری و نوار غزه حفظ می کند و از تخلیه آنها خودداری خواهد نمود . ^[۲۰۰] که البته این رویکرد را می توان همان رویکرد شهرک های امنیتی در زمان اسحاق رابین دانست.
بعد از این دوران نیز چند بار حکومت اسرائیل میان احزاب راست و میانه رو جا به جا شد و این جا به جایی قدرت خود تاثیراتی را بر سیاست های شهرک سازی در سرزمین های اشغالی به وجود آورد ولی همچنان مسئله شهرک سازی به عنوان یکی از نمونه های اشغال سرزمینی همواره مورد نظر طرف فلسطینی و جامعه جهانی بوده است .
تاریخ توقف شهرک سازی ها در وضعیت کنونی در تابستان ۲۰۱۰ به پایان رسید و دولت اسرائیل که در این زمان در دست راست گرایان افراطی است عنوان نمود که بیش از این به توقف شهرک سازی ادامه نخواهد داد . این امر درست با میانجی گری آمریکا به ریاست جمهوری باراک اوباما برای صلح میان اعراب و اسرائیل مصادف بود . طرف فلسطینی نیز با عنوان توقف شهرک سازی ها را یک پیش شرط دانست و هر گونه مذاکره را منوط به توقف شهرک سازی ها نمود . به این طریق آخرین راهکار بین المللی نیز برای حل مشکل اسرائیل و فلسطین به بن بست رسید و تشکیلات خودگردان در پاییز ۲۰۱۰ رسماً خروج خود را از این مذاکرات اعلام نمود .
پراکندگی جغرافیایی
احداث شهرک های یهودی نشین در سرزمین های اشغالی را می توان یک جنگ جغرافیایی تمام عیار دانست که هدف از آن تغییر ترکیب جمعیتی سرزمین های اشغالی و دوم به محاصره درآوردن فلسطینیان است . احداث شهرک های یهودی نشین را می توان در ۳ ناحیه جغرافیایی طبقه بندی کرد :

 

1. 1. بلندی های جولان

 

1. 1. بیت المقدس

 

1. 1. نوار غزه

 

1. 1. بلندی های جولان

 

این سرزمین تحت اشغال به سوریه تعلق دارد و از نظر استراتژیک از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است . به همین خاطر اسرائیل از همان ابتدا بر حفظ این مناطق پافشاری می کرد و حاضر به باز پس دادن این سرزمین به سوریه نبوده و نیستند . به همین خاطر هم در همان روزهای اول اشغال بر بلندیهای جولان با سرعت اقدام به اخراج ساکنان بومی این منطقه کردند و آثار و نشانه های فرهنگ اعراب را از میان برداشتند . دولت اسرائیل نیز با هدف تحکیم موقعیت خود مبادرت به احداث شهرک های یهودی نشین در بلندیهای جولان نمود و عملاً این منطقه را به عنوان بخشی از اسرائیل بزرگ منظم به خاک خود کرد .
این منطقه یک ناحیه پر ارتفاع از استان قنیطره سوریه است که در ناحیه جنوبی این کشور و حاشیه کشورهای لبنان ، فلسطین و اردن قرار دارد و مساحتی بالغ بر ۱۸۰۰ کیلومتر مربع را شامل می شود خود این ویژگی های جغرافیایی به تنهایی می تواند گویای اهمیت فوق العاده این مناطق برای طرف های درگیر در منازعه باشد . علاوه بر این بلندی های جولان بر منابع عظیم آب در فلسطین ، سوریه و اردن مشرف است و اسرائیل با در اختیار داشتن این منابع از آن به عنوان برگ برنده استفاده می کند . ^[۲۰۱]
سیاست شهرک سازی اسرائیل در بلندی های جولان دارای ۲ انگیزه می باشد .

وجود ناکامی در موقعیت های آموزشی می تواند به اشکال مختلفی از جمله عدم موفقیت یا موفقیت ناچیز، مشکل داشتن با مقررات و… ظاهر شود (میلر، ترجمه میری، ۱۳۸۶) .
رنجِ ناکامی شدید در بسیاری مواقع موجب احساس حقارت در کودکان می شود؛ اما این بدان معنی نیست که هرگز با ناکامی ها روبرو نشود، زیرا مواجه شدن با ناکامی ها و دشواری های زندگی، نقش بسیار مهمی در رشد فرد دارد. متربی و متعلم بایستی در خود توان روبرو شدن و مبارزه با مشکلات را افزایش داده و ضمن ریشه یابی ناکامی ها با درایت کامل به رفع آن ها پرداخته و با اقدام به موقعِ خویش مانع از تخریب شخصیت و عزت نفس خویش گردد.
درویل( ترجمه پارسا: ۱۳۷۵) معتقد است که واکنش افراد نسبت به ناکامی ها با اشکال مختلفی از قبیل کوشش بیشتر، افسردگی و بی علاقگی، خیالبافی و پرخاشگری و بیماری های روانی نمایان می شود.
در جریان تعلیم بر متربی لازم است که با بذل کوشش بیشتر به غلبه بر ضعف و تبدیل آن به قدرت اقدام نماید.یکی از راه های غلبه بر ضعف این است که به ناکامی با دیدی مثبت و سازنده نگاه کنیم و از آن ها به عنوان سکویی جهت موفقیت های بعدی استفاده کنیم.
۴-۲-۱۱٫ یادگیری فعالانه:
رفیعی( ۱۳۸۸: ۱۳۳) به نقل از غزالی در جواهرالقرآن می گوید: « آری می خواهی، راز سخن رسول خدا(ص) را که فرمود: « یس قلب قرآن است » بدانی؟ اما بهتر می دانم این یکی را به خودت واگذار کنم تا به نیروی فهم خویش آن را دریابی. راهنمای تو در این کار آموزش های پیشین من است. فلسفه واگذاری فهم این راز به تو آن است که چون خود، این راز را بیرون آری بر آن آگاه شوی، شادی تو فزونتر از آن خواهد بود که ازمن بشنوی؛ از این گذشته با این کار انگیزه ات برای دریـافت و کشف حقایق فزونی می گیـرد و چـون رازی را با خـردورزی دریـابی،

پیـوسته در پـی و به امیـد شیرینی کشف رازها و نـهاده ها و حـقایق دیگر خـواهی بود و ایـن جـان
مطلب در آموزش است ».
در جریان یک آموزش موثر، متربی بایستی تلاش کند تا به قول معروف « ماهی گیری » را بیاموزد نه اینکه « ماهی آماده » را طلب کند. متربی باید سعی کند تا با بهره گرفتن از کمک و رهنمود مربی به صورت فعالانه در پی یادگیری و حل مسائل و مطالعه ی بیـشتر باشد و از حالت انفعالی خارج و به
حداقل پویایی نسبی برسد؛قطعاً یادگیریی که همراه با تلاش و تأمل و اندیشه ورزی باشد، عمیق تر
بوده و اثرات پایدارتری را بر متربی بر جای می گذارد.
۴-۲-۱۲٫ قصد تقرب به خدا و تحصیل یقین:
متربی بایستی قصد و نیت خویش را خالص نموده و آن را به سوی تقرب الهی جهت دهد، که اگر غیر این باشد، راه به بیراهه رفته و مشمول فیوضات الهی نمی گردد. ارزشمندی علم آموزی هر فرد به نیت و انگیزه او از تحصیل آن علم بستگی دارد.
نراقی( ۱۳۸۹ :۸۰-۸۱) به نقل از حضرت امام صادق(ع) روایتی را بیان می دارند که:
“در طلب علم سه طایفه هستند:
صنف اول: کسانی هستند که طلب علم می کنند و از برای استخفاف به مردم و استهزای به ایشان که طریقه جهّال است و از برای مراء و جدال با اقران و امثال.
صنف دوم: کسانی هستند که آن را طلب می کنند از برای مفاخرت نمودن و خدعه کردن.
صنف سوم: کسانی هستند که آن را می طلبند به جهت تحصیل بصیرت در دین و تکمیل عقل و تحصیل یقین. “
حضرت علی(ع) در نامه ی ۳۱ نهج البلاغه می فرمایند: “و اوثق سبب اخذت به سبب بینک و بین
الله ” و استوارترین وسیله ای که می توانی به آن چنگ زنی، رشته ای است که بین تو و خدای تو قرار دارد.
هرگاه متربی نیـت خویش را از هر شائبـه ای خالـص نماید و تنها نیت و قصـد خویش را تقرب بـه
درگاه حضرت حق قرار دهد، علمی را می جوید، که در این راستا باشد و بتواند بر پایه ی آن بر صراط مستقیم راه پوید، و با اخلاص کامل به یقین دست یابد.
۴-۲-۱۳٫ پرهیز از تقلید کورکورانه:
کسی که در جایگاه متربی ، قصد یادگیری چیزی به ویژه ( ارزش های دینی و اخلاقی ) را دارد ،
کسی که در جایگاه متربی، قصد یادگیری چیزی به ویژه (ارزش های دینی و اخلاقی) را دارد، بایستی آگاه باشد که هر شخصی را به عنوان مربی خویش انتخاب نکند و علم را از هر منبعی و به هر قیمتی نیاموزد.
تمامی انسانها در طول حیات خویش، بسیاری از رفتارهای خویش را از طریق تقلید و پیروی از الگویی خاص می آموزند و آن را جزئی از شخصیت خویش قرار می دهند. با توجه به ویژگی تقلیدپذیری آدمی، ذکر این مطلب ضروریست که تقلیدی قابل تایید است که، بر معیار استدلال دینی، عقلی و منطقی صورت گیرد، نه بر اساس تمایلات نفسانی و احساسات زودگذر؛ چنین تقلیدی، از آن جهت که کورکورانه و جاهلانه صورت می گیرد، ثمری جز گمراهی مقلد ندارد.
خداوند در سوره مبارکه لقمان آیه ۲۱ می فرمایند:
« و هنگامی که به آنان گفته شود: از آیینی که خدا نازل کرده است پیروی کنید، خواهند گفت: چنین نمی کنیم، بلکه پیرو سنتی خواهیم بود که پدرانمان را بر آن یافته ایم، آیا بر پیروی از پدرانشان اصرار دارند هرچند شیطان آنان را بدین پیروی به سوی عذاب آتش فرا خوانده باشد.»
و در سوره ی بقره آیه ۱۷۰ نیز در مذمت تقلید کورکورانه می فرمایند:
و چون به آنان گفته شود، کتابی را که خدا فرو فرستاده است پیروی کنید، می گویند: نه، بلکه از آیینی که پدرانمان را بر آن یافته ایم پیروی می کنیم ، آیا هرچند پدرانشان چیزی نمی دانستند و به راه راست هدایت نیافته بودند، باز هم از کیش آن ها پیروی می کنند.
۴-۲-۱۴٫ شهامت پرسیدن:
اگر متربی در جریان آموزش، با مشکل یا مسئله ای مواجه شود که پاسخ آن را نمی داند، بایستی با
شیوه ای بسیار محترمانه از مربی یا معلم خویش درباره ی مشکل ایجاد شده سئوال نمایدتا زمینه ی رفع ابهام وی توسط مربی فراهم گردد. متربی بایستی مجهز به اصل شهامت پرسیدن باشد، بسیاری از متربیان از ترس این که مورد استهزاء دیگران قرار گیرند از پرسیدن امتناع می ورزند و عده ای هم به علت خجالتی بودن، سعی می کنند تا نقاط ابهام را در ذهن خود نگه داشته و از کسی نپرسند. لازم به ذکر است که در جریان فرایند یاددهی و یادگیری موفقیت زمانی حاصل می شود که متربی، تمام مطالب را آموخته باشد و جای شک و شبهه ای برای وی باقی نمانده باشد. پس متربی بایستی با تمرین و ممارست در پرسیدن سئوال، جرأت و شهامت خود را در این زمینه بالا برده و به موفقیت خویش کمک کند، زیرا عدم شهامتِ پرسیدن از مربی، توسط متربی موجب می شود که نقاط ابهام ایجاد شده همچون فسیل برای همیشه در ذهن متربی باقی مانند و یا این که از طریق منابع ناآگاه پاسخ داده شوند.
نکته مهم دیگر این که متربی باید تنها به قصد رفع ابهام و روشن شدن مطلب، اقدام به پرسیدن سئوال کند، زیرا گاهی دیده می شود که برخی متربیان فقط به منظور آزردن مربی یا احیاناً محک زدن میزان معلومات و توان علمی مربی خویش اقدام به طرح سئوال می نمایند،که اگر چنین کنند دچار عمل بسیار ناشایستی شده اند .
حضرت امیرالمومنین علی (ع) در مذمت این کار زشت در حکمت ۳۲۰ نهج البلاغه می فرمایند:
«برای فهمیدن بپرس، نه برای آزار دادن، که نادانِ آموزش گیرنده همانند داناست و همانا دانای بی انصاف همچون نادان بهانه جو است.»
در تربیت دینی و اخلاقی و همچنین در تعلیم ارزش های دینی و اخلاقی تاکید بر یک نکته ی ویژه دیگر لازم به نظر می رسد که که عبارت است از خودسازی معنوی متربی.
۴-۲-۱۵٫خودسازی معنوی:
خود سازی معنوی از چهار مرحله اساسی دیگر تشکیل شده است که بدین ترتیب می باشند:
۴-۲-۱۵-۱٫ مشارطه یا عزم:
موسـوی کاشمری ( ۱۳۷۹: ۴۰) معتقـد است انسانـی که قصد حرکت در جهـت کمال و تربیت
نفسانی خود را دارد در ابتدای هر روز لازم است با خود شرط کند که در طول روز مرتکب گناهی نگردد.
در مبحث آموزش ارزش ها، پیروی متربی از این اصل موجب می شود که متربی با خود عهد و پیمان می بندد که از اصول ارزشی تخطی ننماید و در عمل به آن ها کوشا باشد، با خویش پیمان می بندد که از ضد ارزش ها و صفات رذیله ای که نفس آدمی را به ذلت می کشانند پرهیز نماید و به مبارزه با آن ها برخیزد. این تصمیم نیازمند عزم و اراده ای قوی است تا فرد را یاری کند که در تصمیم خویش دچار سستی نگردد.
خداوند در قرآن کریم در سوره مبارکه نحل: آیه۹۱ و سوره مبارکه اسراء: آیه۳۴ به این اصل اشاره می فرمایند.
۴-۲-۱۵-۲٫ مراقبه:
متربی پس از طی مرحله ی اول یعنی مشارطه و عزم بایستی مراقبت و مواظبت نماید تا بر عـهد و
پیمان خویش پایدار بماند تا دچار وسوسه های نفس و شیطان نگردد.
بهشتی(۱۳۸۸: ۳۶۰) به نقل از فیض کاشانی راهکاری را جهت مراقبت از نفس بیان می نماید. این راهکار عبارت است از این که فرد قبل از انجام هر عمل و سخن هرقدر هم کوچک باشد، برای ثبت ویژگی های آن عمل، سه دفتر در پیش روی خود می گشاید:
دفتر اول با عنوان چرا؟ و دفتر دوم چگونه؟ و سوم، برای چه؟

هوش هیجانی ، سازه ای نظری است که تعریف آن بستگی به بنیاد نظری مورد نظر دارد . نظریه های متفاوتی را که تا کنون در مورد چیستی هوش مطرح شده اند ، می توان در یک پیوستار دید که در یک سوی آن هوش یک توانایی عمومی ( توانایی شناختی ، سازگاری با محیط و … ) به شمار می رود و در سوی دیگرش ترکیبی از مهارت ها و توانایی های اجتماعی و عاطفی است ، بنابراین نظریه های هوش هیجانی را می توان در دو گروه جای داد :

۲-۲-۶-۲ نظریه های های توانایی
این نظریه ها هوش هیجانی را توانایی شناسایی یا ورود اطلاعات و پردازش آن ها از طریق دستکاری فوری نمادها و توانایی دریافت اطلاعات عاطفی از محرک های دیداری و شنیداری تعریف کرده اند . ، آن را یک توانایی ذهنی می پندارند و معتقدند که ساختارهای شناختی و عاطفی به صورت یکپارچه کار می کنند . توانایی درک و ابراز عاطفه ها ، توانایی درونی سازی تجربه های عاطفی در شناخت توانایی شناسایی و درک عاطفه ها و استدلال از طریق آن ها و توانایی مهار کردن عاطفه ها در خود و دیگران مجموعه ی توانایی هایی هستند که هوش هیجانی هر فرد را تعیین می کنند ( Mayer et al.2002. P26 ) .
۲-۲-۶-۳ نظریه های ترکیبی
مدل های ترکیبی ، هوش هیجانی را ترکیبی از توانایی های ذهنی و رگه های شخصیتی معرفی می کنند . این نظریه ها EI را با سایر مهارت ها و ویژگی ها مانند انگیزه و توان برقراری ارتباط با دیگران می آمیزد و بر ایجاد انگیزه در خود ، مهار خود و. مدیریت روابط اجتماعی تأکید دارند . مایر و همکاران ( ۲۰۰۰ ) نظریه هایی مانند گلمن و بار-آن را در این دسته جای می دهند ، زیرا این نظریه ها مهارت هایی که در قلمرو توانایی های ذهنی قرار دارند ، مانند حل مسأله را با ویژگی های شخصیتی مانند خوشبینی در می آمیزند (Hedland&Stenberg,2001,P.26) .
۲-۲-۷ مدل های هوش هیجانی
انواع مدل های هوش هیجانی از نظر صاحب نظران مختلف به شرح زیر پرداخته شده است :
۲-۲-۷-۱ مدل توانایی مایر و سالووی ( ۱۹۹۷ )
الگوی توانایی در سال ۱۹۹۷ توسط مایر و سالووی ارائه شد . این الگو متمرکز بر نقش هیجان ها و تأثیرات متقابل شان بر افکار است (Mayer& Salovey.1997. P27) . مایر و سالووی معتقدند که هوش هیجانی از توانایی های ذهنی ، مهارت ها و قابلیت های متعددی تشکیل شده است . توانایی های ذهنی شامل تفکرات انتزاعی و حل مسائل می باشد (Mayer et al.2002.P27 ) .
ابعاد چهارگانه مدل مایر و سالووی به ترتیب زیر است :
۱-شناسایی عواطف در خود و دیگران : در این حوزه ، مهارت های خود سنجی ، اغلب با توانایی واقعی افراد در خواندن صحیح عواطف دیگران ، مطابقت ندارد . در نتیجه ی این امر ممکن است کارفرمایان اطلاعات با ارزشی را در جریان تعامل با همکاران و مشتریان از دست بدهند . با این وجود ، آنان بر این باورند که به خوبی قادر به درک صیحح عواطف دیگران هستند .
۲-کاربرد عواطف^[۱۱۶] : یعنی توانایی استفاده از عواطف در راستای کمک به کسب نتایج مطلوب ، حل مسائل و استفاده از فرصت ها ، استفاده از عواطف برای برانگیختن افراد و هسته ی اصلی کار نیز کاربرد های عواطف به شمار می آید .
۳-توانایی درک و فهم عواطف دیگران^[۱۱۷] : توانایی درک عواطف پیچیده و آگاهی از علل آن ها و چگونگی تغییر عواطف از یک حالت به حالت دیگر را درک عواطف می نامند . به کمک این آگاهی ها می توانییم بفهمیم که چه چیزی موجب برانگیختن یا عدم برانگیختن افراد یا گروه ها می شود و در نتیجه می توانیم همکاری بهتری را با دیگران برنامه ریزی کنیم .
مدیریت عواطف^[۱۱۸] : مدیریت عواطف به معنی اداره کردن عواطف در خود و دیگران در یک موقعیت شغلی یا محیط کار است ، می توان در این زمینه واکنش ها ی زیادی را در نظر گرفت ، از جمله : انکار احساسات ، فرار از مشکلات ، تایید حالت کلی موقعیت بدون تایید جریان آن ، به کارگیری عواطف جهت حل مسائل و هماهنگ ساختن عاطفه و تفکر (استوار و امیرزاده،۱۳۸۷،ص۲۷ ) .
مایر و سالووی^[۱۱۹] ( ۱۹۹۷ ) ، مطابق با آنچه در جدول زیر آمده است ، به ابعاد و مؤلفه های مدل خود از هوش هیجانی اشاره نمودند :

 

جدول ۲-۴ مدل هوش هیجانی مایر و سالووی ( ۱۹۹۷ )

۱-شناسایی هیجان ها

توانایی تشخیص هیجان در حالت فیزیکی و روان شناختی فرد توانایی شناسایی هیجان های دیگران توانایی ابراز صحیح هیجان و نیازهای مرتبط با آن توانایی تمایز گذاری بین ابراز صحیح و ناصحیح یا صادقانه و غیر صادقانه احساسات

۲-تسهیل هیجانی تفکر با بهره گرفتن از هیجان ها

توانایی جهت دادن و اولویت دادن به تفکر بر اساس احساسات وابسته به اشیاء ، وقایع و افراد توانایی خلق یا تقلید هیجان ها به منظور تسهیل قضاوت و خاطره های وابسته به احساسات توانایی بهره گیری از تغییرات خلقی ، توجه به نقطه نظرهای مختلف و هماهنگ سازی تغییرات

ادامه جدول(۲-۴ ) مدل هوش هیجانی مایر و سالووی ( ۱۹۹۷ )

 

توانایی استفاده از حالات هیجانی ، به منظور تسهیل فرایند مسأله گشایی و خلاقیت

۳-درک و فهم هیجان ها

توانایی درک چگونگی ارتباط هیجان های مختلف

قطارها

 

لوازم جانبی عروسکهای مدروز^[۳۸]

 

 

 

تفنگ اسباب بازی و مجموعه تفنگها

 

عروسکهای مادر و بچه^[۳۹]

 

 

 

بازیهای ورزشی

 

کالسکه و کالسکه تاشوی عروسک^[۴۰]

 

 

 

قطعه های خانه سازی

 

خانه های عروسکی^[۴۱]

 

 

 

ماشین ها و کامیون ها

 

اسباب بازیهای خانه داری و آشپزی^[۴۲]

 

 

 

اسباب بازیهای الکترونیکی

 

جعبه آرایش^[۴۳]

 

 

 

اسباب بازیهای ساختنی^[۴۴]

 

اسباب و اثاثیه عروسک

 

 

 

کیت های مدل^[۴۵]

 

عروسکهای پارچه ای^[۴۶]

 

 

 

وسائل ورزشی

 

لباسهای زنانه

 

 

 

میز و ابزارهای کار

 

گردنبدها

 

 

 

بی سیم واکی تاکی ^[۴۷]

 

مدادهای رنگی، وسائل هنری

 

 

 

منبع (هیوز، ترجمه گنجی، ۱۳۸۴ ، ص ۲۰۲)
۲ ) رابطه سن و بازیهای کودکان
انتخاب نوع بازی، وسیله بازی و مدت بازی با سن کودکان ارتباط دارد. کودک سه ماهه با شنیدن صدا واکنش نشان می دهد، بنابراین وسیله ای مثل جغجغه و تکان دادن آن، می تواند برای او لذت بخش باشد. به همین ترتیب با رشد کودک، بازیها و اسباب بازیهای او نیز تغییر می کند (مجیب، ۱۳۷۷).

اینکه بخواهیم نوع بازیهای هر سن را معلوم داریم از نظر روان شناسی چندان درست نیست ولی آنچه از این لحاظ مهم است این است که رفتار بازی در اطفال دارای توالی است به عبارت دیگر تغییر در علاقه بازی کودکان ناگهانی صورت نمی گیرد. یعنی علاقه به بازی مخصوص در سن معلوم نتیجه تغییرات تدریجی در رشد و تجارب کودک است (جلالی، ۱۳۷۷).
هرچه سن کودک بالاتر می رود، تعداد فعالیت بازیگونه کمتر می شود. کمترین تعداد دفعات بازی در سن ۴ تا ۶ سالگی بوده، بیشترین تعداد دفعات بازی در سن ۷ تا ۹ سالگی و سپس در ۱۲ سالگی علاوه بر کم شدن تعداد فعالیتها، نوع فعالیت نیز تغییر می یابد، زیرا کودک بزرگتر به علت تماس با محیط خارج وقت کمتری برای بازی دارد و به سمت فعالیتهای جذاب دیگر کشانده می شود.
از طرفی با افزایش سن، توانایی تمرکز طولانی تر شده و می تواند مدت بیشتری را صرف یک بازی کند. کودکانف بعلت تمرکز کوتاهشان، طبیعتاً تنوع بازی و اسباب بازی را درست دارند، یک کودک ۲ ساله حدود ۶ دقیقه و ۹ ثانیه با یک اسباب بازی، بازی می کند. در صورتیکه همان کودک در ۵ سالگی می تواند حدود ۱۲ دقیقه و ۶ ثانیه با یک وسیله، مشغول بازی باشد (مجیب، ۱۳۷۷).
۳ ) رابطه هوش و بازیهای کودکان
«هوش عبارت است از توانایی یادگیری و انطباق با انچه برای ادامه زندگی لازم است و از آن به فرهنگ، آداب و رسوم قوانین اجتماعی تعبیر می کنیم. این توانایی تحت تأثیر تجربه قرار دارد. «سهمن» و «ویتی»^[۴۸] در تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که کودکان سرآمد و کودکان کندذهن، به یک نسبت در بازی شرکت می کنند. در واقع هر دو گروه مدت زمانی که به بازی مشغول هستند بسیار کوتاه است.» اما علت آن فرق دارد، کودک سرآمد به علت تنوع طلبی و عدم هماهنگی با همبازی با کسی بازی نمی کند، بازیش را تغییر می کند و بیشتر به بازیهای انفرادی تمایل دارد و میل به بازیهای بدنی که صرف انرژی را طلب می کند ندارد. در حالی که کودک کند ذهن به علت ناتوانی در همبازی شدن و نبوده انگیزه بازیش را تغییر می دهد. کودکان سرآمد بیشتر به سمت بازیهای خلاق کشیده می شوند و به اسباب بازیهای چون خمیر، گل رس و … رغبت دارند، آنها دوست دارند که خود مجری بازیها باشند، بسازند، خراب کنند و مجدداً بازسازی کنند. در صورتیکه کودکان کندذهن بیشتر به اسباب بازیهای از پیش ساخته شده که با صرف کمترین انرژی بیشترین حرکت را تولید می کنند، علاقه دارند (مجیب، ۱۳۷۷).
۴ ) تأثیر همبازیها بر بازیهای کودکان